Over... 'zielen'

Zielen...

Het lijkt als gaat het met het woord 'zielen' over een zelfstandig naamwoord. Maar wat als 'zielen' nu eens een werkwoord zou zijn? Als 'zielen' gebeurt door jou en mij? Als 'zielen' zou betekenen met een 'open mind' de ander en de wereld tegemoet treden. Je eigen unieke verhaal in woorden vatten en delen. Zo de wereld en de ander met ziel en zaligheid 'bezielen'. Van een ziel voorzien, van een eigen verhaal doen spreken, met niet al te veel eelt op je ziel, maar met kwetsbare kracht.
Zoals Nelson Mandela de wereld wilde bezielen met 'verzoening'. Zo kunnen wij elkaar bezielen met onze unieke verhalen van 'hoe' we ons zelf opnieuw uitvinden, zo rond de 48 en 60. Elkaar bezielen om toe te komen aan de toe-komst, om tijd te nemen voor dat wat er toe doet.
Misschien doet 'zielen' ons verklaren wat onbegrepen is in deze jaren van herijking; staat 'zielen' voor troost voor het zinloze en absurde; is 'zielen' een goed, helend gevoel krijgen; is 'zielen' een manier om als zielsverwanten het 'hoe', te maken tot levenskunst.
Laten we dat maar doen, 'zielen' als werkwoord... wat een ruimte, wat een persoonlijke en nieuwe gezichtspunten. Ik ziel, jij zielt, wij zielen... klinkt nog wat onwennig, maar het begin is er.