Mijn nieuwsgierigheid is sterk getriggerd als het gaat om de wereld over 10 jaar. Niet dat ik precies wil weten wat, maar veel meer of ik een glimp op kan vangen van wat er zou kunnen zijn. De poezie van wat zou kunnen, van hoe we geinspireerd kunnen zijn en blijven, als het gaat om de dag van morgen. Ik hoef niet zo nodig te weten 'WAT' maar veel mee 'HOE'...
Hoe zou je je kleden, hoe zou je je huis verlichten, hoe blijf je gezond, hoe inspireer je elkaar, Hoe gebruiken we 3d technieken voor het vluchtelingen vraagstuk, hoe kunnen vrouwen gaan genieten van de overgang, hoe gaan kinderen naar school, hoe leren ze toekomst maken...
Hoe vernieuwen we wat is, wat traditie is? Hoelang is de houdbaarheids datum van wat we nu belangrijk vinden? Hoe geven we podium voor jonge ideeen en gedurfde vernieuwingen?
Zo veel fantastische vragen, die prikkelend werken op mijn creativiteit. Maar ook vragen die er toe doen of ik iets kan betekenen in die ontwikkeling. Of mijn ervaring en intuitie voldoende wijsheid heeft om de toekomst en het lef (enkelvoud van leven) een kans te geven. Ben ik vrij van een historie die keer op keer oordelen heeft en in hokjes plaatst? Ben ik gelouterd door ervaringen om nieuwe kansen aan het licht te laten komen? Kan ik zelf iets nieuws beginnen, met wie ik tot nu toe geworden ben?
Wat heerlijkdie uitgedaagde nieuwsgerigheid. Ik word en vrolijk van, is is iets in mijn aangesproken van kinderlijke verwondering, wat al weer enige tijd de kans had gekregen zich te verbergen achter allerlei' moeten' en 'zo hoort het'.
Heerlijk, licht, lucht, vrolijkheid om wat er allemaal nog gaat kunnen. Om iets 'nieuws' te beginnen, wat al begonnen was; om te zien wat tijden lang onzienlijk leek,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten