Over... heilzaam

De afgelopen twee weken had ik de kans om een paar heerlijk (zij)wegen te bevaren.
De Noorse fjorden boden ieder half uur een nieuw perspectief. Na prachtige zon, en intense regenbuien, roze en gele wolkjes aan de horizon, die alle herfsttinten nog meer benadrukte. Na iedere rots partij volgde een nieuwe, met nog meer verrassingen, verborgen huizen, verlaten eilandjes en soms verlegen mensen.
Ik heb me de laatste tijd regelmatig afgevraagd, wat doe ik met de tijd en ruimte die ik in mijn leven heb? Hoe leuk zijn mijn man en ik met elkaar, zijn we elkaars maatje en wat betekent dat voor de komende tijd? Hoe belangrijk is familie, vriendinnen, vriendschap? Wat staat er op mijn bucketlist?
Ik realiseerde me tussen al die eeuwen oude rotsen, die weer en wind doorstaan, dat wellicht alleen zij een eeuwigheidsgarantie hebben. In mijn leven is die garantie er niet. Dat vraagt om keer op keer herijken, van wat er toe doet. Daar zijn die fjorden fantastisch voor, heilzaam.
Ik heb geen uitgebreide bucketlist, ik zou nog wel eens een fantastisch verander-traject  willen begeleiden. Maar het wordt er niet makkelijker op. Naast jong en ambitieus, heb ik meer van grijs en wijs. Ik zal steeds meer moeite moeten doen om aantrekkelijk gevonden te worden voor een dergelijk traject, en ik vraag me af hoeveel zin ik daar nog in heb.
Met de meiden varen, reizen, hen een stukje meer van de wereld doen ervaren.
Dat boek, Over...,  waaraan ik steeds begin, en toch maar slecht kan beginnen. Kan ik me terug werpen op mijzelf, ergens in de stilte en aan het verhaal werken?